Ugled specijalne jedinice policije se polako narušava kako jedan po jedan njen član susreće sa ozbiljnim optužbama, uključujući i one za ratne zločine.
Kada je 23.9.1992. u Duljcima kod Bihaća počela pucnjava, Šeherezada je pobegla u polje sa kukuruzima odakle je videla trojicu naoružanih muškaraca. Takva svedočenja pred sudom u Beogradu ne interesuju medije u Srbiji.
Iskopavanja i uviđaj na lokaciji Rudnica, u opštini Raška biće završeni sutra. Prema izjavama svedoka, tu su tajno zakopana tela oko 250 ljudi.
Beograd – U Kulturnom centru Beograda u sredu 18. decembra će biti otvorena izložba fotografija umetnica sa Kosova – Sarande i Jehone Bogujevci, koje su 1999. godine preživele masakr u Podujevu. Autorke ovom izložbom „Bogujevci visual history“ rekonstruišu događaj iz marta 1999, kada su pripadnici srpske paravojne jedinice Škorpioni pucali na grupu od 19 žitelja Podujeva albanske nacionalnosti i ubili njih 14. Jehona i Saranda su tada imale 11 i 13 godina.
Beograd — Tužilac Vladimir Vukčević kaže da je prema saznanjima Tužilaštva, naređenje za ubistvo braće Bitići poteklo iz Beograda odnosno od Vlajka Stojiljkovića.
U utorak su mediji u Srbiji preneli izjave zvaničnika iz Tužilaštva za ratne zločine da je počelo iskopavanje u Rudnici u blizini Raške na lokaciji za koju se sumnja da postoji masovna grobnica sa telima kosovskih Albanaca. Odavno postoje indicije da su na tom, jednom od nekoliko mesta u Srbiji, preneta tela ubijenih Albanaca 99. godine u pokušaju da se sakriju ratni zločini. Nekoliko puta su započinjana istraživanja i svaki put je saopšteno da ništa nije pronađeno.
U Rudnici će još jednom biti vršena iskopavanja u cilju utvrđivanja tačnog lokaliteta eventualne masovne grobnice, izjavio zamenik tužioca za ratne zločine Dragoljub Stanković.
Kad bi nevina i nemoćna Aleksandra Zec, koja je morala biti upucana i bačena na deponij zajedno sa svojom majkom, dobila jedan mali memorijal, makar i onaj simbolični, zar bi to urušilo temelje ovog društva ili bi promijenilo cijeli diskurs vezan uz rat? Zašto je problem priznati da i ona zaslužuje svoje mjesto u javnom prostoru i diskursu?
Svako malo u javnosti se aktualizira pitanje koliko su pripadnici srpske nacionalne manjine u Hrvatskoj spremni na suočavanje s ratnom prošlošću; pritom ih se, s nekih adresa, kolektivno zna okrivljavati da ne žele reći gdje se skrivaju zločinci i gdje su masovne grobnice. No koliko je ta ista javnost spremna na suočavanje i osudu zločina koje su počinili pripadnici većinskog naroda govori i njezin odnos prema procesima ekshumacija i identifikacija žrtava srpske nacionalnosti, koji se uglavnom odvijaju sporo, u tajnosti i uz svojevrsnu medijsku blokadu. Premda je pitanje nestalih jedno od najvažnijih u bilateralnim razgovorima zvaničnika Hrvatske i Srbije – njegovo ubrzano rješavanje obećavali su najprije predsjednici Ivo Josipović i Boris Tadić, pa nasljednik mu Tomislav Nikolić, potom premijeri Zoran Milanović i Ivica Dačić, pa prvi potpredsjednici vlada Vesna Pusić i Aleksandar Vučić – procesi ekshumacija i identifikacija i dalje idu presporo.
Apel da ministar unutrašnjih poslova Ivica Dačić uspostavi stalnu i sveobuhvatnu proceduru provera pripadnika MUP-a koja će uključivati, pored najavljenih bezbednosnih i psihofizičkih, i proveru ratne prošlosti, odnosno odgovornosti za činjenje ili prikrivanje zločina kao i propuste da spreče kršenja ljudskih prava tokom oružanih sukoba na prostoru bivše Jugoslavije