Office of the War Crimes Prosecutor is Politically Influenced: The Case of Ethnic Albanians in Bujanovac

Five ethnic Albanian men, suspected by the Office of the War Crimes Prosecutor, for the kidnapping and murder of Serb civilians during the internal conflict in South Serbia between 1999 and 2001, were released on May 9, 2012, following the suspension of legal activity against them. The HLC believes that the arrests, detention and their eventual release were politically motivated.

On May 3, 2012, during the election campaign in Serbia, five ethnic Albanian men from Bujanovac were arrested: Elhami Salihu, Mustafa Limani, Sherif Abdiri, Nedir Sefedini and Sevdaij Emurlah. On the same day, masked members of the Gendarmerie took the five men, with their hands handcuffed behind their backs, to the headquarters of the MUP (Ministry of Interior Police) of Serbia in Belgrade. The following afternoon, at a press conference in Vranje, the Minister of the Interior, Ivica Dacic, showed reporters police papers documenting the murder of Serb civilians and members of the MUP of Serbia by the Liberation Army of Presevo, Bujanovac and Medvedja (OVPBM). Dacic said that in 2000 and 2001, 18 policemen and soldiers were killed, and 43 Serb civilians kidnapped in OVPBM attacks. On that same day, the War Crimes Prosecutor Vladimir Vukcevic informed the public that the investigation had been kept secret.[1] However, some media outlets, citing unofficial sources, expressed doubts that the arrested men were indeed the OVPBM members who in 2001 had taken part in the kidnapping of two Serb men whose bodies were found near the OVPBM camp in the vicinity of the village of Donja Breznica in Kosovo.

All five men were released on May 29, 2012 without a court order formally terminating their custody. Ten days later, the defendants, both their attorneys and the general public learned from an interview with Prosecutor Vukcevic in daily newspaper Politika[2] that the Office of the War Crimes Prosecutor (OWCP) had suspended criminal proceedings in the case. In the interview, the Prosecutor stated that, following the filing of the criminal complaint by the Ministry of the Interior, the OWCP heard the first witness, who testified about the treatment of Serb civilians at the OVPBM prison in Donja Breznica over a period of 40 days, and about daily harassment and torture, including electric shocks. The OWCP concluded that there was reason to believe that the defendants had committed a war crime against the civilian population. After further investigation, according to Prosecutor Vukcevic, the OWCP found that the defendants were in fact former OVPBM combatants, pardoned under the Amnesty Law.[3] This law concerned the crimes of terrorism and conspiracy for the purpose of hostile activity, perpetrated by citizens of the FRY in the area of Presevo, Bujanovac and Medvedja between January 1, 1999 and May 31, 2001. The OWCP eventually closed this case, deciding that it could not indict the defendants for war crimes since, as former OVPBM combatants, they had been automatically pardoned for war crimes. Prosecutor Vukcevic blamed the government of Vojislav Kostunica for having passed the Amnesty Law for political reasons, in order to stop the conflict in south Serbia, without examining the possible legal consequences. In 2000 and 2001, the authorities of the Republic of Serbia (the MUP, the Prosecution Service and courts) treated the OVPBM as a terrorist organization, while “the consequences arising from incidents caused by members of the OVPBM [were considered] terrorism and conspiracy for the purspose of hostile activity. If this is a terrorist group, then there can be no armed conflicts, but only terrorist acts.”[4]

The Humanitarian Law Center (HLC) holds that the criticism of the Amnesty Law and of the authorities of the Republic of Serbia who were in power in 2001 is an attempt by the OWCP to publicly justify the launching of an investigation motivated by political reasons. The HLC emphasizes that neither the said law on amnesty, nor any other law of the Republic of Serbia for that matter, provides an amnesty for offenses legally qualified as war crimes. In addition to this, the HLC points to the fact that on March 12, 2001, the Serbian government signed a ceasefire agreement with the OVPBM, which had been mediated by the Special Envoy of the Secretary General of NATO, Pieter Feith. In the agreement, the Serbian government admitted the existence of internal armed conflicts in Presevo, Bujanovac and Medvedja, between January 26, 2000 and May 31, 2001, a necessary condition for the crimes committed during this period by both members of the Serbian forces and the OVPBM to be qualified as war crimes. Article 3 of the Agreement states: “The Parties recognize and adhere to the Additional Protocol to the Geneva Convention (Protocol II) of August 12, 1949 relating to the protection of victims of non-international [internal] conflicts.”

Overview of human rights violations during the armed conflicts in Kosovo and Southern Serbia

According to HLC data,[5] between January 1, 1999 and May 31, 2001, as many as 40 citizens of Serbia and Montenegro were killed in the area of Presevo, Medvedja and Bujanovac. During the NATO bombing, between March 24 and June 9, 1999, 11 ethnic Albanians were killed in these municipalities in circumstances which remain unknown. During the internal armed conflict between the forces of the VJ/MUP of Serbia and the OVPMB, between January 26, 2000 and May 31, 2001, two Serbian civilians, whose fate remains unknown to this day, went missing in the Bujanovac area, while the bodies of two other Serbian civilians from the municipality of Bujanovac were found in Donja Breznica in the municipality of Gnjilane/Gjilan, Kosovo. In the same period, at least seven ethnic Albanian civilians were killed, along with the commander of the OVPMB who had signed the Agreement on a cease-fire, on March 12, 2001.

During the NATO campaign, numerous VJ forces were stationed in the area of Presevo, Bujanovac and Medvedja. After the signing of the Kumanovo Agreement on June 9, 1999, additional VJ and MUP forces were deployed in the municipality of Bujanovac, Presevo and Medvedja. In 2000 and 2001, members of the Seventh Battalion of the VJ and the Special Operations Unit, who were responsible for numerous violations of humanitarian law against ethnic Albanians in rural communities, were deployed to the area. To date, no one has been charged with the murders, robberies and inhumane treatment of ethnic Albanian population that occurred during that period.

Members of the OVPMB appeared for the first time at the funeral of the Shaqipi brothers on January 25, 2000. The OVPMB had its headquarters and a prison camp for Serbs in the village of Donja Breznica, in Kosovo.

1. Driton Arifi from the village of Ranatovce, in the municipality of Preshevo, died on April 4, 1999 from firearm injuries inflicted on him by members of the VJ/MUP.
2. Ruzhdi Arifi from the village of Bihac was killed on April 18, 1999 in his village, while members of the VJ were stationed in it. The family found his bones in the woods. His clothes had bullet holes in them.
3. Rahim Fejzuli and his son Ibrahim, were killed by members of the VJ on May 19, 1999 in the village of Gospodjince. Rahim was beaten to death in front of his own family. The soldiers took Ibrahim in the direction of the local spring, from where gunshots were heard. The family reported the killings to the police in Preshevo, but no one came to conduct an investigation.
4.  Fetah Fetahu, a taxi driver from Bujanovac, was killed on July 31, 1999 on the road to Gnjilane/Gjilan. The police undertook a crime scene investigation.
5. Qemal Mustafa, the principal of the Midjeni elementary school in Muhovac, was killed on January 17, 2000 on the road from the village of Djordjvac to Muhovac. Mustafa was the Vice President of the Socialist Party of Serbia (SPS) in Bujanovac.
6. Brothers Shaip and Isa Shaqipi were killed on January 26, 2000 on the road from the village of Dobrasin, to the village of Lucane. Shaip and Iza’s father had heard gunshots and then ran into a group of police officers who were coming from the direction in which his sons had gone to collect wood. He immediately called the Mayor of Bujanovac, expressing his fears that something had happened to his sons. The bodies of his children, with numerous gunshot wounds, were found on a tractor in the forest, at the side of the road to Lucane.
7. Nebi Nuhiu, the owner of a gas station in Preshevo, was kidnapped on February 2, 2000. That day, four young men, who had arrived at the gas station in a Mercedes and an Audi and took him away. They told Nebi’s daughter they were taking him to the Police station in Bujanovac, and that he would soon be allowed to return. He has been missing ever since, without trace. In May 2001, the SUP in Vranje arrested two police officers for having “deceived the Nuhiu family by falsely promising to return Nebi, in return for the payment of 160,000 German marks.” The HLC has no information about whether the police officers have been convicted. No one has been charged with the kidnapping of Nebi Nuhiu. His remains have not been found.
8. Ejup Asani was killed on February 12, 2000 in the village of Letovica, in the municipality of Bujanovac. Masked assailants took him from his house, and shot him some 200 meters from the house.
9. Bahri Musliu from the village of Vraban was found dead on March 3, 2000 near the Serb village of Levosoj.
10. Destan Adili from Veliki Trnovac was found dead on March 13, 2000 on the road between Veliki Trnovac and Breznica. The family filed a complaint with the Prosecutor’s Office in Vranje. Several months later, the Office informed the family that because of a lack of evidence, criminal proceedings would not be opened.
11. Pensioner Vlada Miletic and his daughter Persa, went missing on June 21, 2000. In their house, in the village of Mali Trnovac, spent cartridges and traces of blood were found. They were the only Serbs in the village. The police arrested ten ethnic Albanians, all neighbors of Vlada and Perse Miletic, who were released following a statement from one of Vlada’s daughters that she “did not believe that her father and sister were killed by ethnic Albanians from the village, because they always helped each other.”
12. Zoran Tomic from the village of Lopardince, in the municipality of Bujanovac, and his cousin Goran Stankovic from the village of Domorovce, from the municipality of Gnjilane/Gjilan, went missing on August 12, 2000 in the village of Odanovce, in the municipality of Kamenica, Kosovo, where they had gone to buy gas. In December 2001, the VJ found Zoran Tomic’s bones in a quarry in the village of Breznica. In the same place, in December 2004, a team of pathologists from the Republic of Serbia found the bones of Goran Stankovic. DNA analysis showed that the bones were theirs. According to a statement made by Goran Stankovic’s brother, given to the HLC in October 2005, the District Court in Vranje launched an investigation against Shefqet Musliu and Jakupi Lirima, on January 15, 2004 but it was was soon terminated.
13. Ridvan Qazimi, an OVPBM commander, was killed on May 24, 2001 near the village of Lucane, three days after the Declaration on the Demilitarization of the OVPBM had come into force. Qazimi was killed from by a bullet fired by a sniper from the direction where the VJ/MUP forces were stationed.

According to information from the Ministry of the Interior of the Republic of Serbia, which was accessible on the Ministry’s web site until the end of 2001,[6] in the security zone (Presevo, Bujanovac and Medvedja) between June 10, 1999 and August  31, 2001, five Serbs were killed, as were four ethnic Albanians and one member of a third ethnicity. The MUP claims that, during the same period, 24 members of the VJ/MUP of Serbia were killed, two members of the Seventh Battalion of the VJ were kidnapped, although the OVPMB released them following mediation by KFOR, while the fate of four kidnapped Serbs remains unknown.[7] According to information held by the Committee for Human Rights in Bujanovac, which was published in the organization’s report in 2000, in the conflicts with the forces of the VJ/MUP of Serbia, nine members of the OVPMB and 11 ethnic Albanian civilians were killed, while two ethnic Albanians and three Serbs were kidnapped.

In addition to the information on the murders, the HLC has records noting numerous instances of harassment of ethnic Albanian villagers by members of the VJ, and especially by members of its Seventh Battalion and members of the MUP of Serbia, and also has records noting the alleged torture of kidnapped members of the Seventh Battalion and a number of Serb civilians in the OVPBM camp in Donja Breznica.

1. On March 1, 2001, members of the Special Operations Unit beat the police inspector of the Municipal Assembly of Bujanovac, Januz Rashiti, in front of his family in the village of Turije, and then took him to their base in the village of Levosoje, and later to the police station in Bujanovac. He was released following the intervention of the chief of the Coordination Body for Kosovo, Nebojsa Covic. The same day, members of the Special Operations Unit harassed several other ethnic Albanians in the village of Turije.
2. Pensioner Arife Avdiu remained in the village of Bustranje/Bushtranë during the NATO bombing, while her family fled to Macedonia. On an unspecified date in April 1999, a group of VJ members entered the old woman’s house and harassed her because she had no money or gold to give them. One soldier kicked her in the head and then inflicted several wounds on her body with a knife. He threw her to the floor, believing she was dead. She was saved by her Serb neighbor, a member of the MUP, who found her and took her to hospital in Bujanovac. However, Arife Avdiu lost her vision as a result of her injuries.
3. Suzana, Stojanče and Nebojsa Petrovic and Dragan Ilic, all Serbs from the village of Donje Zabsko, in the municipality of Vranje, were captured by the OVPMB on March 4, 2001. They were held in the OVPBM prison in Breznica for 41 days.  While in captivity, they were beaten and forced to confess that they were spies, sent by the Serbian Government, to blow up the mosque in the ethnic Albanian village of Veliki Trnovac. They were released following the intervention of KFOR.
4. Soldiers of the VJ’s Seventh Battalion, Milija Bjelojica and Sasa Bulatovic, were captured by the members of the OVPBM on March 21, 2001 on the road between Bujanovcac and Veliki Trnovac. They were held in captivity for 30 days in the OVPBM prison in Donja Breznica. They were released following mediation by KFOR. Traces of beatings were visible on their bodies.

The authorities of the Republic of Serbia have not processed any of these human rights violations, which occurred during the armed conflict in Kosovo and Southern Serbia.

Të gjithë janë liruar në datën 29 maj të vitit 2012 pa vendim gjyqësor mbi heqjen e masës së paraburgimit. Të akuzuarit, mbrojtësit e tyre dhe opinioni publik pas dhjetë ditësh, nga intervista[2] e prokurorit Vukçeviq e botuar në  gazetën Politika, janë njoftuar se Prokuroria për Krime të Luftës (PKL) e ka ndërprerë procedurën penale. Në këtë intervistë, prokuroi ka cekur se PKL, pas sjelljes së fletëpadisë penale nga ana e MPB-së, e ka dëgjuar dëshmitarin e parë, i cili ka dëshmuar mbi burgosjen e civilëve serbë në burgun e UÇPBM-së në Breznicën e Ulët, maltretimin e përditshëm, duke përfshirë edhe lidhjen në rrymë, në një periudhë prej 40 ditësh. PKL ka përfunduar se ekziston dyshimi se të akuzuarit kanë kryer krime të luftës kundër popullatës civile. Në rrjedhën e mëtejme të hetimeve, sipas fjalëve të prokurorit Vuçkoviq, PKL ka konstatuar se të akuzuarit, në të vërtetë, janë ish luftëtarë të UÇPBM-së, të amnistuar sipas Ligjit mbi amnistinë[3], i cili ka pasur të bëjë me veprat penale të terrorizmit dhe të bashkimit me qëllim të veprimtarisë armiqësore, të cilat i kanë kryer shtetasit e RFJ-së në rajonin e Preshevës, Bujanovcit dhe Medvegjes në periudhën prej datës 1 janar të vitit 1999 e deri në datën 31 maj të vitit 2001. PKL e ka ndërprerë procedurën, gjoja për shkak se nuk ka mundur të akuzuarit t’i akuzojë për krime të luftës, sepse, si ish luftëtarë të UÇPBM-së, ata, faktikisht, kanë qenë të amnistuar për krimet e luftës. Prokurori Vukçeviq për këtë e ka fajësuar Qeverinë e Vojisllav Koshtunicës, e cila gjoja se e ka sjellë Ligjin për arsye politike, me qëllim që të ndalojë konfliktet në jug të Serbisë, duke mos u futur në pasojat e mundshme juridike. Gjatë vitit 2000 dhe 2001, organet shtetërore të Republikës së Serbisë (MBP, prokuroria dhe gjykatat) e kanë trajtuar UÇPBM-në si organizatë terroriste, kurse „pasojat e dala nga incidentet, të cilat i kanë shkaktuar pjesëtarët e UÇPBM-së, si terrorizëm dhe bashkim me qëllim të veprimtarisë armiqësore. Nëse është fjala për grup terrorist, atëherë nuk ka konflikte të armatosua, por vetëm akte terroriste“[4].

FDH konsideron se kritika për Ligjin mbi Amnistinë dhe organet shtetërore të Serbisë e vitit 2001 është përpjekje e PKL që publikisht të arsyetohet për shkak të fillimit të hetimeve nga arsye politike. FDH tregon se me Ligjin e cekur të amnistisë, si edhe me asnjë ligj tjetër të Republikës së Serbisë, amnistia nuk është e tejkaluar për veprat penale të krimeve të luftës. FDH, po ashtu, tregon faktin se Qeveria e Serbisë, në datën 1 mars të vitit 2001 e ka nënshkruar Marrëveshjen mbi ndërprerjen e zjarrit me UÇPBM-në me ndërmjetësimin e të Dërguarit Special të Sekretarit të Përgjithshëm të NATO-s, Pieter Feith. Kjo Marrëveshje tregon se shteti i Serbisë e ka pranuar ekzistimin e konfliktit të armatosur në territorin e Preshevës, Bujanovcit dhe të Medvegjes, në periudhën prej datës 26 janar të vitit 2000 deri në datën 31 maj të vitit 2001, që është kusht i domosdoshëm që veprat penale, të cilat në atë periudhë i kanë kryer pjesëtarët e UÇPBM-së dhe të forcave serbe, të kualifikohen si krime të luftës. Në nenin 3 të Marrëveshjes thuhet se: “Palët nënshkruese e pranojnë dhe i përmbahen Protokollit Plotësues të Konventës së Gjenevës (Protokolli II) të datës 1 gusht të vitit 1949, i cili ka të bëjë me mbrojtjen e viktimave në konfliktet ndërkombëtare (të brendshme).”

Pasqyrë e shkeljeve të të drejtave të njeriut në kohën e konflikteve të armatosua në Kosovë dhe në Jug të Serbisë

Sipas të dhënave të FDH-së[5], në periudhën prej datës 1 janar të vitit 1999 deri në datën 31 maj të vitit 2001, në rajonin e Preshevës, Medvegjes dhe Bujanovcit janë vrarë së paku 40 shtetas të Serbisë dhe të Malit të Zi. Në komunat e përmendura, në kohën e bombardimeve të NATO-s, nga data 24 mars e deri në datën 9 qershor të vitit 1999, në rrethana të pasqaruara janë vrarë 11 shqiptarë. Në kohën e zhvillimit të konfliktit të armatosur të brendshëm, midis forcave të UJ/MPB-së së Republikës së Serbisë dhe UÇPBM-së, në periudhën prej datës 26 janar të vitit 2000 e deri në datën 31 maj të vitit 2001, janë zhdukur dy civilë të nacionalitetit serb në territorin e Bujanovcit, fati i të cilëve ende nuk është ndriçuar, dhe dy civilë të nacionalitetit serb nga komuna e Bujanovcit në territorin e komunës së Gjilanit, Kosovë, trupat e të cilëve janë gjetur në Breznicën e Ulët. Në të njëjtën periudhë, janë vrarë së paku nëntë civilë të nacionalitetit shqiptar, dhe komandanti i UÇPBM-së, nënshkruesi i ndërprerjes së zjarrit, të datës 12 mars të vitit 2001.

Në kohën e fushatës së NATO-s, në rajonin e Preshevës, Bujanovcit dhe Medvegjes kanë qenë të përqendruara forca të shumta të UJ-së. Pas nënshkrimit të Marrëveshjes së Kumanovës, në datën 9 qershor të vitit 1999, në komunat e cekura janë sistemuar forca shtesë të UJ-së dhe MPB-së së Serbisë. Gjatë vitit 2000 dhe 2001, në këtë rajon kanë qenë të sistemuar pjesëtarët e Batalionit VII të UJ-së dhe Njësitë për Operacione Speciale, të cilat janë përgjegjëse për shkeljet e shumta të së drejtës ndërkombëtare humanitare të kryera ndaj shqiptarëve në bashkësitë fshatare. Deri më sot askush nuk është akuzuar për vrasjet, sjelljen çnjerëzore dhe plaçkitjen e pronave shqiptare.

UÇPBM-ja për herë të parë paraqitet në varrimin e vëllezërve Shaqipi, në datën 25 janar të vitit 2000. UÇPBM-ja e ka pasur Shtabin dhe kampin për serbët në fshatin Breznicë e Ulët, në territorin e Kosovës.

1. Driton Arifi nga fshati Ranatovc, komuna e Preshevës, ka vdekur në datën 4. 04.1999, nga plagët, të cilat, atë ditë, me armë zjarri, ia kanë shkaktuar pjesëtarët e UJ/MPB.
2. Ruzhdi Arifi nga fshati Bihaq është vrarë në datën 18.04.1999 në fshatin e tij, derisa pjesëtarët e UJ-së qëndronin aty. Familja, eshtrat dhe rrobat e tij, i ka gjetur në pyll. Në rrobat e tij ka pasur vrima nga plumbat.
3. Rrahimin dhe të birin e tij Ibrahim Fejzulin i kanë varë pjesëtarët e UJ-së në datën 19.05.1999  në fshatin Gospogjince (Gospođince). Rrahimin, para familjes së tij, e kanë rrahur deri në vdekje. Ibrahimin e kanë dërguar ushtarët në drejtim të përroit, prej nga, pastaj, janë dëgjuar të shtënat. Familja ia ka paraqitur vrasjet policisë në Preshevë, por policia nuk ka shkuar për të bërë shikimin në vendin e ngjarjes.
4. Fetah Fetahu, taksist nga Bujanovci, është vrarë në datën 31.07.1999 në rrugën për në Gjilan. Policia e ka kryer shikimin në vendin e ngjarjes.
5. Drejtori i shkollës fillore Migjeni në  Muhovc, Qemal Mustafa, është vrarë në datën 17.01.2000 në rrugën që shpie prej fshatit Xhorgjevc drejt  Muhovcit. Ai ka qenë nënkryetar i PSS në komunën e Bujanocit.
6. Vëllezërit Shaip dhe Isa Shaqipi janë vrarë në datën 26.01.2000 në dalje të fshatit Dobrashin (Dobrašin ) drejt fshatit Luçan (Lučane). Babai i Shaipit dhe i Isës ka dëgjuar të shtëna e pastaj ka takuar një grup të policëve, i cili ka ardhur nga drejtimi në të cilin kishin shkuar djemtë për të marrë dru. Menjëherë e ka ftuar kryetarin e komunës së Bujanovcit, duke e shprehur frikën se mos i ndodh diçka djemve të tij. Trupat e djemve, me një numër të madh të plagëve nga të shtënat, i ka gjetur në traktor në pyll pranë rrugës në drejtim të Luçanit.

7.   Pronari i pompës së benzinës në Preshevë, Nebi Nuhiu, është kidnapuar në datën 2.02.2000. Atë ditë, nga pompa e kanë marrë katër të rinj, të cilët kishin ardhur me automobila të markës mercedes dhe audi. I kanë thënë vajzës së Nebiut se po e dërgojnë në SPB-në e Bujanovcit dhe se së shpejti do ta kthejnë. Prej aso kohe atij i humbet çdo gjurmë. Në muajin maj të vitit 2001, SPB-ja e Vranjës i ka burgosur dy policë, për arsye se “familjen Nuhiu e kanë lajthitur, duke i premtuar rrejshëm se Nebiun e rrëmbyer do ta kthejnë në shtëpi me anë të kompensimit prej 160.000 markash gjermane“. FDH nuk disponon me të dhëna nëse ata janë të gjykuar. Për rrëmbimin e Nebi Nuhiut askush nuk është akuzuar. Mbetjet e tij mortore ende nuk janë gjetur.

8.   Ejup Asani është vrarë në datën 12.02.2000 në fshatin Letovicë (Letovica), komuna e Bujanovcit. Sulmuesit e maskuar e kanë nxjerrë nga shtëpia dhe në largësi prej 200 metrash prej shtëpisë e kanë vrarë me armë zjarri.

1. Bahri Musliu nga fshati Vraban është gjetur i vdekur në datën 13.03.2000 në afërsi të fshatit serb Levosoja.
2. Destan Adili nga Tërnovci i Madh ((Veliki Trnovac) është gjetur i vdekur në datën 13.03.2000 në rrugën Tërnovc i Madh në dejtim të Breznicës. Familja e tij ka parashtruar padi para Prokurorisë në Vranjë, e cila, pas disa muajsh, e ka lajmëruar familjen se nuk ka fakte dhe se nuk do të fillojë procedurën penale.
3. Vlada Miletiq (1920) dhe e bija e tij Persa (1945) janë zhdukur në datën 21.06.2000. Në shtëpinë e tyre, në fshatin Tërnovc i Vogël (Mali Trnovac), janë gjetur gëzhoja dhe gjurmë të gjakut. Ata kanë qenë të vetmit serb në atë fshat. Policia i kishte sjellë dhjetë shqiptarë, fqinjë të Vlada dhe Persa Miletiqit, të cilët janë lëshuar pas deklaratës së njërës prej vajzave të Vladës  „se nuk besojnë se babanë e saj dhe motrën i kanë vrarë shqiptarët e fshatit, sepse gjithmonë iu kanë ndihmuar“.
4. Zoran Tomiqi (1970) nga fshati Lopardincë (Lopardince), komuna e Bujanovcit, dhe djali i tij i dajës Goran Stankoviqi nga fshati Domorovc (Domorovce), komuna e Gjilanit, janë zhdukur në datën 12.08.2000 në fshatin Odanovcë (Odanovce), komuna e Kamenicës, Kosovë, ku me traktor kishin shkuar për të blerë benzinë. Eshtrat e Zoran Tomiqit i ka gjetur UJ në një gurthyes në fshatin Breznicë, në muajin dhjetor të vitit 2001. Në të njëjtin vend, në muajin dhjetor të vitit 2004, patologët e Republikës së Serbisë i kanë gjetur eshtrat e Goran Stankoviqit. Me analizën e ADN-së është vërtetuar se iu takojnë atyre. Sipas deklaratës së vëllait të Goranit të vrarë, të cilën ia ka dhënë FDH-së në muajin tetor të vitit 2005, Gjykata e Qarkut në Vranjë, në datën 15.01.2004, i ka filluar hetimet kundër Shefqet Musliut dhe Jakup Lirimit, të cilat së shpejti janë ndërprerë.

13. Ridvan Qazimi, komandant i UÇPBM-së, është vrarë në datën 24.05.2001, mbi fshatin Luçan, tri ditë pas sjelljes së Deklaratës mbi Demilitarizimin e UÇPBM-së, me një plumb prej snajperit, i cili ka ardhur nga drejtimi i forcave të UJ/MPB-së.

Sipas të dhënave të MPB-së së Serbisë, të cilat janë gjendur në faqen e internetit të këtij institucioni shtetëror deri në vitin 2001[6], në periudhën prej datës 10 qershor të vitit 1999 e deri në datën 31 gusht të vitit 2001, në rajonin e Zonës Tokësore të Sigurisë [Preshevë, Bujanovc dhe Medvegjë] janë vrarë pesë serb, katër shqiptarë dhe një pjesëtar i kombësive të tjera. SPB-ja pohon se në të njëjtën periudhë janë vrarë 24 pjesëtarë të UJ/MPB-së së Serbisë, kurse dy pjesëtarë të Batalionit VII të UJ-së kanë qenë kidnapuar por, me ndërmjetësimin e KFOR-it, UÇPBM-ja i ka liruar, ndërsa fati i katër të rrëmbyerve serb ka mbetur i panjohur.[7] Sipas të dhënave të Këshillit për të Drejtat e Njeriut në Bujanovc, të publikuara në raportin e kësaj organizate për vitin 2000, në konfliktet me forcat e UJ/MPB-së së Serbisë janë vrarë nëntë pjesëtarë të UÇPBM-së, janë vrarë 11 civil shqiptar dhe janë rrëmbyer dy shqiptarë dhe tre serbë.

Pos të dhënave mbi vrasjet, dokumentacioni i FDH-së tregon për një numër të madh të maltretimit të fshatarëve shqiptarë nga ana e pjesëtarëve të UJ-së, posaçërisht nga pjesëtarët e Batalionit VII dhe MPB-ja e Serbisë, si dhe për torturat e pjesëtarëve të kidnapuar të Batalionit VII dhe të civilëve serb në kampin e UÇPBM-së në Breznicën e Ulët.

1.    Januz Rashitin, inspektor në komunën e Bujanovcit, pjesëtarët e Njësisë për Operacione Speciale e kanë rrahur para familjes së tij në datën 1.03.2001 në fshatin Turije,
kurse pastaj e kanë dërguar në bazën e tyre në fshatin Levosojë, e më pastaj në SPB-në e Bujanovcit. Është liruar pas intervenimit të shefit të Trupit Koordinues për Kosovën, Nebojsha Çoviqit. Po atë ditë, pjesëtarët e NjOS i kanë keqtrajtuar disa shqiptarë në fshatin Turije.

1. Arife Avdiu (1932) ka mbetur në fshatin Bushtranë (Buštranje) gjatë kohës së bombardimeve të NATO-s, kurse familja e saj ka ikur në Maqedoni. Në një ditë të pavërtetuar të muajit prill, në shtëpi kanë hyrë një grup i pjesëtarëve të UJ-së të cilët e kanë keqtrajtuar plakën, sepse ajo nuk kishte para dhe ari. Një ushtar e ka goditur me shqelm në kokë, kurse pastaj me thikë ia ka shkaktuar disa plagë në trup. E ka përplasur në dysheme, duke besuar se kishte vdekur. Plakën e ka shpëtuar një fqinj serb, pjesëtar i MPB-së, i cili e ka gjetur dhe e ka dërguar në spital në  Bujanovc. Nga lëndimet e shkaktuara, Arifja e ka humbur shikimin.
2. Suzana (1974), Stojança (1969), dhe Nebojsha (1977) Petroviqin dhe Dragan Iliqin (1973), serb nga fshati Donje Zhabsko (Donje Žabsko), komuna e Vranjës, i ka burgosur UÇPBM-ja në datën 4.03.2001. Ata janë mbajtur në burgun e UÇPBM-së në Breznicë 41 ditë. Në kohën sa kanë qenë të burgosur, janë rrahur me qëllim që të pranojnë se janë spiunë, të cilët qeveria serbe i ka dërguar për ta minuar xhaminë në fshatin shqiptarë Trnovc i Madh. Janë liruar me ndërmjetësimin e KFOR-it.

4.    Pjesëtarët e UÇPBM-së, në datën 21. 03.2001, i kanë burgosur pjesëtarët e Batalionit VII të UJ-së, Milija Bjelojicën dhe Sasha Bulatoviqin, në rrugën që shpie prej Bujanovcit në drejtim të Trnovcit të Madh. Ata janë mbajtur të burgosur 30 ditë në burgun e UÇPBM-së në Breznicën e Ulët. Janë liruar me ndërmjetësimin e KFOR-it. Ata kanë pasur shenja të qarta të rrahjes.

Organet shtetërore të Republikës së Serbisë nuk e kanë procesuar asnjërin prej rasteve të cekura të shkeljes së të drejtave të njeriut, të cilat kanë ndodhur në kohën e konflikteve të armatosura në Kosovë dhe në Jug të Serbisë.